جریانات مختلف عزاداری و شیوه های گوناگون عزاداری از جهت وخامت و وزانت طیف وسیعی را می سازند که می توان یک سر آن را نزد امثال حاج منصور ارضی و حاج سعید حدادیان یافت و سر دیگر آن را نزد جریانی که در این قسمت مورد بحث قرار می گیرد . نگارنده معتقد است هر هیاتی که به همان اندازه این ویژگی ها در آن ذاتی شده باشد باید احساس خطر کرده و برای اصلاح آن چاره اندیشی کند.

ویژگی های موردنظر را می توان در چهار دسته طبقه بندی کرد.

الف) بیان و سبک ادبی

1 . تقلید از ترانه های مبتذل که بعضا به آن جا میرسد که در یک مصرع نام یکی از معصومین جایگزین نام معشوقه مربوطه ترانه ساز می شود .

2 . رو آوردن به صراحت در بیان جزئیات مصائب و بعبارت دیگر مکشوفه خوانی

3 . تاکید بر ظاهر ائمه، بیان معاشقاتی پیرامون خطو خال و بازو و گیسو آن بزرگواران و استفاده از تعبیرات عامیانه برای ابراز عشق.

4 . ادبیات کم مایه و بی بهره از آرایه خای ادبی در مقایسه با سبک های سنتی اصیل.

ب) مضمون مدایح و مراثی:

1 . تبدیل حب ائمه به عشقی شخصی  و صرفا احساسی و دور کردن آن از تولایی دارای ابعاد معرفتی و عملی.

2 . بالا بردن ائمه و حب آنان تا حدی که جای خدا و حب خدا را می گیرد. و مضامین کفر آمیزی چون "خدای من حسینه" یا مباهات به فراموشی خدا

در اثر عشق به ائمه (ع)

3 . بی مبلاتی از بهره گیری خرافات ، تحریفات و ...

4 . تاکید بیش از حد بر مساله زیارت بنحوی که برای مثال کربلا و کربلا رفتن، تمام آرمان شاعر را تشکیل می دهد و کربلایی زیستن کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

ج) سبک عزاداری و نوحه خوانی:

1 . تکیه بر آهنگهای هیجان آور و تند و مبادرت به حرکات موزون.

2 . چربیدن سینه زنی های پر فشار و پر سر و صدا بر اشک و سوز و حزن.

3 . استفاده از عواملی چون صدای مداح سیستم صوتی و ... برای هیجانی کردن فضا تا حد ممکن.

د) فضای کلی :

1 . رواج نمادها و عادات خاص چون سیگار کشیدن ، شلوار های خاص ، لخت شدن و ...

2 . به فراموشی سپردن سخنرانی و موعظه ، زیارت و ... یا قرار گرفتن آنها در حاشیه مجلس بنحوی که مو عظه یا زیارت و دعا  اگر خوانده شود هم مقدمه سینه زنی است.

3 . محوریت مداح و کاهش نفوذ روحانیون و ارتباطات شخصی فضای هیئت.

4 . آمیخته شدن شدن طرفداران انقلاب و غیر انقلابیون و ضد انقلابیون باهم فقط برای سینه زنی بدون هیچ معیار دیگری برای پیوند دادن افراد .

مجددا تاکید میشود هر هیاتی ممکن است تنها یک- دو تا از ویژگی های مذکور را داشته باشد و البته این ویژگی ها - هر چند به لحاظ فقهی نتوان اشکالی درآن یافت – یک زنگ خطر اخلاقی و فرهنگی می باشد.  

 نوشته شده توسط نشریه چشمه در پنج شنبه 86/12/16 و ساعت 4:31 عصر | نظرات دیگران()